Dragon Age *o*
Nie wierzę że ktoś w to jeszcze gra!
Opowiadanie ciekawe, gdyby nie fakt że trochę fantastyczne...
Jednakże podoba mi się!

Wieje mi tu pustką, więc zamieszczam coś, co większość już i tak zna (jakoś). To yaoi, ale nie ma tu wyraźnego podziału na seme i uke. Role się zmieniają, ponieważ... Postacie mają prawie identyczne charaktery. Więc niemożliwym by było, żeby jeden był bardziej uległy od drugiego. Przynajmniej dla mnie x.x

Piercing+18

,,Right right, turn off the lights,
we're gonna lose our minds tonight,
what's the dealio?” –Zawyło radio głosem mugolskiej piosenkarki  a będąc całkowicie szczerym, Fred nie mógł się z tym nie zgodzić. Sytuacja w jakiej się znaleźli wpisywała się w nie wręcz perfekcyjnie; faktycznie zgasili światła, faktycznie mieli zamiar zatracić gdzieś zdrowy rozsądek i faktycznie, tak naprawdę nie wiedzieli, o co chodzi. Kiedy niewinne przekłuwanie uszu zamieniło się… W to, w co się zamieniło. Nie potrafił nawet znaleźć dla tego właściwego słowa. George wciąż miał w dłoni igłę, co było nie tyle niepokojące, co w jakiś dziwny, pokrętny sposób uspokajające. Pewnie, w sytuacji, gdy wyginał się w łuk z przyjemności powodowanej namiętnym całowaniem, ssaniem i przygryzaniem kości biodrowej, jego ręce wykonywały ruchy nie do końca skoordynowane. Oczywiście, sprawiało to bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia cielesnego Freda. Ale cholera jasna, kogo to teraz obchodziło? Żaden z nich nie był Molly Weasley, żeby w takim momencie przejmować się tego typu bzdurami! Fred wbił się mocniej w skórę brata, aż mu zaparło dech w piersiach. Jego partner z wrażenia naprężył się do granic możliwości, igła wypadła ze zmartwiałych rąk, z jego ust wydarł się niezwykły dźwięk będący formą pośrednią między jękiem a westchnieniem. A na koniec rozluźnił się z błogim uśmiechem i oklapł na poduchy. Pomyślałby kto, że orgazmu chłopak dostał, a rzeczywistości było to tylko zwyczajne biodro. Skóra w tym miejscu może i jest delikatniejsza, ale żeby do tego stopnia…? Fred czasami nie pojmował sposobu działania organizmu bliźniaka. I w gruncie rzeczy, wcale nie musiał pojmować; liczyło się tylko to, że kilka faktów było mu wiadomych. Takich jak na przykład to, że jeśli teraz jakimś cudem dorwie się do karku… Ale zatrzymał się. Zastrzygł uszami i ku zdziwieniu kompletnie zbaraniałego George'a, zaczął śmiać się niczym nienormalny. A potem wyłączył radio. Kuźwa, przez tą piosenkę czuł się tak, jakby robił wszystko na oczach komentatora, który usilnie wczuwa się w rolę jego brata!
,, Slam slam, oh hot damn
what part of party don't you understand,
wish you'd just freak out (freak out already)
can't stop, coming in hot,
I should be locked up right on the spot
it's so on right now (so fuckin on right now)”
Rzeczywiście, co raz bardziej napalał George'a, a jednocześnie, więcej myślał niż robił! Nawet w tej chwili! Zacisnął zęby ze złości i zanim padło pytanie, czy coś się stało, wbił się gwałtownie w usta, z których miało ono paść.  George został gwałtownie przygwożdżony do ściany. Dłonie jego własnego brata ścisnęły jego pośladki i uniosły je do góry. Miękkie wargi przywarły do jego ust, a gorący język przedarł się do ich wnętrza. George zaczął ocierać się swoim ciałem o jego ciało, oddając namiętny pocałunek. Jego prawa ręka zawędrowała we włosy mężczyzny, w które wplótł swoje długie, wąskie palce. Lewa dłoń wsunęła się pod jego koszulę i gładziła teraz jego plecy. Drugi z rudzielców chwycił George'a w pasie, uniósł go lekko do góry, a ten w zamian oplótł nogi wokół jego bioder a ramiona zarzucił na jego kark. Braterskie dłonie rozpięły mu koszulę i od razu zaczęły masować i ugniatać znalezione wtedy sutki. Przez cały ten czas nie przerywali swojego pocałunku, który chyba bardziej przypominał językową batalię niż cokolwiek innego. Teraz jednak usta Freda oderwały się od tych drugich warg i z zaciekawieniem zacisnęły się wokół jednego z sutków jego kochanka, zaczęły je ssać i przygryzać na przemian. Lewym sutkiem ciągle zajmowała się jedna z jego dłoni, podczas gdy druga z nich zakończyła właśnie wędrówkę po plecach partnera, finalnie lądując na jego pośladkach. George odchylał przez ten czas głowę do tyłu ciężko dysząc. Jego własne dłonie mięły bezwładnie włosy Freda. Kochanek na chwilę oderwał usta od sutka brata, by móc sięgnąć po kolejny słodki pocałunek. Ciało pod nim odpowiedziało mu dreszczem. Odsunął się od bliźniaka i przejechał wilgotnym językiem po jego gorącej klatce piersiowej, po jego brzuchu, aż w końcu dotarł do rozporka. Zębami go rozsunął i odpiął guzik. Jednym, wprawnym ruchem dłoni ściągnął mu majtki wraz ze spodniami i chwycił dwa kształtne jądra tuż u nasady. George ze świstem nabrał powietrza do płuc. Fred z kolei z drapieżnym uśmiechem polizał koniuszkiem języka czubek jego penisa. Jeździł nim po nabrzmiałym członku z dziką radością, aż w końcu poczuł w ustach słonawy smak nasienia. Dokładnie je wylizał i połknął część. Gwałtownie pocałował ciężko dyszącego brata, dzieląc się z nim w ten sposób resztę jego własnego nasienia. George przymrużył oczy i ujął twarz Freda w dłonie. Odsunął się na chwilę od niego.
-Mam nadzieję, że twoje jest smaczniejsze. –Odezwał się cichym, chrapliwym głosem. Jego brat bliźniak w ramach odpowiedzi zaśmiał się prowokacyjnie w jego usta. George jednym kocim ruchem zeskoczył z łóżka, stanął za swoim kochankiem, obrócił go do siebie i popchnął na mebel tak, aby ten na nim usiadł. Z zadziornym uśmiechem błyskawicznie zdjął z niego spodnie i powoli, z perwersyjną przyjemnością zsunął mu majtki. Nachylił się nad jego szyją i cmoknął ją. Kolejne cmoknięcie padło centymetr niżej a każde następne obniżało się o centymetr, aż w końcu doszedł do podbrzusza. Przez chwilę pocierał nosem znajdujące się tam włosy łonowe, aż w końcu zawisł nad pulsującym członkiem brata. Ten trzymał głowę odchyloną do tyłu, próbując uspokoić swój własny oddech. Jego policzki oblał piękny, czerwony rumieniec. George mocno ucałował końcówkę członka mężczyzny, wziął go na chwilę w usta, i po sekundzie wysunął go z nich leciutko, ale niewątpliwie chuchając przy tym na niego. Spojrzał do góry, na partnera, chwycił jego podbródek i delikatnie zmusił go do spojrzenia na siebie. Z szerokim uśmiechem drapieżcy ucałował oba płonące ognistą czerwienią policzki i ponownie wziął do ust penisa. Nie bawił się nim zbyt długo, bo Fred dłonią wplecioną w jego włosy narzucał mu rytm. George bawił się przygryzając jego członka i prawie całkiem wyjmując go z ust by po chwili prawie całego go w nie wepchnąć. W końcu sperma wytrysła. George uśmiechnął się zadowolony słysząc cichy jęk rozkoszy wydobywając się z ust brata.
-Miałem rację, była lepsza. –Zaśmiał się usatysfakcjonowany. Fred sugestywnie rozsunął nogi i uniósłszy dłoń bliźniaka do ust, zaczął ssać jego palce. Gdy przestał, George wsunął jeden z nich w jego wąską szparkę. Po chwili dołączył do niego drugi palec i zaczął oboma poruszać. Nie minęło dużo czasu, a jego kochanek zaczął pojękiwać. George wyciągnął palce i powoli wsunął na ich miejsce swojego penisa. Fred gwałtownie wciągnął powietrze i mocno zacisnął wargi starając się nie krzyczeć. Jego brat widząc to, pocałował go głęboko. Jedną dłonią zaczął powoli ugniatać jego jądra i przesuwać ją wzdłuż jego członka, a drugą przytrzymywał jego głowę. Fred nie bardzo wiedząc, co zrobić z rękami, przejeżdżał nimi wzdłuż kręgosłupa brata, od czasu do czasu drapiąc nimi po jego plecach. Gdy George był pewien, że już jest w porządku, zaczął się powoli poruszać. Wkrótce jego ruchy zrobiły się namiętne i gwałtowne, a drugi rudzielec zapamiętale poruszał do ich taktu swoimi biodrami. Wypychał je z coraz większą pasją. Żaden z nich nie ukrywał już swoich jęków ani pokrzykiwań. Szczyty rozkoszy osiągnęli jak to bliźnięta, prawie równocześnie, ciężko nabierając powietrze do płuc. Gdy było już po wszystkim trwali w bezruchu próbując się uspokoić. W końcu Fred przysunął się do brata i oparł głowę o jego klatkę piersiową a sam został troskliwie przez niego objęty.
-Boże, i co teraz?
-A co ma być? Stało się i tyle. Jutro i tak będziemy martwi.
-Myślisz, że mama się obudziła?
-Nawet jeśli nie, to zobaczy nasze nowe dziurki w uszach. Albo co gorzej, te na wysokości nerek…
-To była noc wyjątkowo głupich pomysłów. Nawet jak na nasze standardy, nie uważasz?
-Być może. Ale czym się przejmujesz? W końcu ta piosenka, która tak bardzo Ci przeszkadzała…
-Tak?
-W refrenie były słowa ,, We will never be never be anything but loud and nitty gritty, dirty little freaks”. Nie uważasz, że są przerażająco trafne?
-O tak, zdecydowanie. –Po czym Fred stopą uniósł brzeg kołdry, przyciągnął ją bliżej a następnie już dłonią nakrył nią siebie i brata. W gruncie rzeczy, głupota to nieodzowny element człowieczeństwa, czyż nie?

Postacie pochodzą z serii ,,Harry Potter".

Ostatnio edytowany przez Khaazara (29-08-2012 00:16:34)

Mój też wariuje, Cher. Wyobraź sobie, jaką ja miałam jazdę jak to pisałam i co chwila się gubiłam, który jest który. Sto razy sprawdzałam, czy czegoś nie poknociłam xD

Ołki dołki, to teraz coś starego, ale tematycznego. Perypetie Jyrgalla i Mesha, onegdaj spisane dla Risu

Szczotka do włosów

   Akademia w swoim długim żywocie budowli dość solidnej i przygotowanej na wszelakie ewentualności, przeżyła już niejedno. Wściekłe lisice z zielonym futrem, dyrektorki lubiące obnażać każdy dowolny fragment swojego ciała, syreny-nimfomanki, minotaury z upodobaniem do układania puzzli, orków zbierających jednorożce a nawet harpie hodujące pieczarki w lochach. O wybuchających kulinariach i gadających klozetach łaskawie nie wspominając. Wszystko to jednak okazało się niczym w starciu z tym, co właśnie przeżywały mury Akademii narażone na niewiarygodne wstrząsy sejsmiczne wywołane łkaniem i wrzaskami Meshilika. Inkub darł się wniebogłosy, doprowadzając ściany do drżenia, posadzki do pękania a szyby i inne szkła do miniaturowych eksplozji. Dźwięk jaki z siebie przy tym wydawał przyprawiał bębenki uszne o niewiarygodne cierpienie a ich właścicieli wpędzał w szaleństwo. Wszystko przez jedno, małe, niepozorne urządzenie. Ceramiczną prostownicę, która bestialsko przypaliła mu włosy. Gdyby ów prostownica miała jakiekolwiek pojęcie o tym, czego się dopuściła, z całą pewnością byłaby już w drodze na pociąg transsyberyjski. Jednakże przedmiot jak to przedmiot, rozumu nie posiadał. Za to posiadali go uczniowie, którzy nawet zawiązali specjalny komitet mający na celu uspokoić Mesha. Na początku raczej z bezpiecznej odległości. Przewodniczącą została Nedia jako, że to ona ucierpiała najmocniej. Przez wrzaski inkuba nie mogła w spokoju wejść do swojego pokoju! Komitet głowił się i głowił, co by tu zrobić, aż w końcu wymyślił dość ryzykowny sposób. Ktoś musi tam iść i go pocieszyć. Jakoś. Najpierw padło na samą Nedię. Wściekła się strasznie, ale co robić? Uczciwie przegrała w marynarza. Udała się więc do pokoju i delikatnie zapukała. Oczywiście, chłopak jej nie usłyszał. Kopnęła więc w drzwi i z marszu weszła do środka. Nie był to najlepszy jej pomysł w karierze. Mesh na jej widok wydał z siebie najokropniejszy dźwięk jaki można sobie wyobrazić. Dużo gorszy od poprzednich i święcie przekonany, że dziewczyna przyszła dokończyć dzieła zniszczenia dokonanego przez prostownicę, wlazł na żyrandol i mocno trzymając się jego trzonu zaczął wymachiwać nogami na lewo i prawo, aż w końcu niezawiązany glan spadł mu ze stopy i trafił zbliżającą się dziewczynę prosto w skroń. Nieprzytomną trzeba było wynieść. Może to nawet i lepiej, że straciła świadomość? Przynajmniej nie mogła się zemścić. Następny był w kolejce Dylan. Przełknął głośno ślinę, wślizgnął się do środka, po czym skrajnie przerażony wybiegł i wszelki ślad po nim zaginął. Ktoś potem podobno twierdził, że był widziany w kącie jednego z lochów, ale to tylko ponure pogłoski.  Następnych prób dopuszczało się wiele osób z Alice na czele, jednak niczego poza kilkoma siniakami wynikłymi z nieskoordynowanych ruchów Mesha, nie wskórali. W końcu nadszedł czas na Jyrgalla. Nag wzbraniał się jak tylko mógł twierdząc, że wrzaski mu nie przeszkadzają, bo jest przygłuchy, dlatego ta sprawa go nie dotyczy, ale i tak każdy wiedział, że to tylko marne wymówki. Jyrgall miał słuch w kondycji wręcz doskonałej i wobec tego faktu oczywistym było, iż najchętniej zaszyłby się w jakimś cichym miejscu. I prawdopodobnie dokonałby tego, gdyby nie interwencja dyrektorki, która oświadczyła, że albo nag w jakiś magiczny sposób uciszy wyjca, albo raz na zawsze pożegna się z Akademią. Jyrgall nie znał żadnych magicznych sposobów na cokolwiek, ale mając jedynie tak ponurą perspektywę postanowił spróbować. Stanął przed drzwiami z jakże interesującym plakatem ukazującym nagą rusałkę, prężącą się zalotnie w stronę widza i odmawiając w myślach jakąś podejrzanie brzmiącą arabską modlitwę, otworzył wrota pomieszczenia i wsunął się zwinnie do środka. Meshilik już nie wisiał na żyrandolu, ale za to wyłożył się na szafie i tylko łeb było mu widać. Czerwone oczy łypały na niego wściekle, jednak Jyrgallowi nie robiło to żadnej różnicy. Co jak co, ale jego własne tęczówki nie różniły się kolorystycznie od tych należących do inkuba. Nag chwilę stał w bezruchu, po czym mało zgrabnie uniknął lecącej w jego stronę pieszczochy i usiadł na podłodze. W jego stronę poleciał lewy glan, kolejna pieszczocha a w końcu także pasek. Nikczemne piski i wrzaski nie ustawały przy tym ani na sekundę. Westchnął, gdy w jego stronę poleciała także koszulka.
-Wiesz, zastanawiam się, czy ty mnie stąd wypędzasz, czy właśnie robisz przede mną striptiz, co? –Jego słowa nie spotkały się z żadną reakcją poza zwiększonym natężeniem głosu, ale przynajmniej nie doczekał się ciosu spodniami. Jedno dobre. Nie widząc żadnych inteligentnych perspektyw na zakończenie tej farsy, rozejrzał się za czymś do roboty. Że też nie wziął szydełka… By to wzięło pokręciło, no! Z braku lepszej perspektywy sięgnął po szczotkę do włosów, leżącą nieopodal. W tym momencie coś się zmieniło, ale nie potrafił stwierdzić, co takiego. Wzruszył więc ramionami, rozpuścił warkocz i zaczął rozczesywać swoje czarne kosmyki. Wtedy też wydarzyło się coś nieoczekiwanego. Meshilik w jednej chwili zlazł z szafy i usiadł wprost przed Jyrgallem. Dokładniej rzecz określając, na jego ogonie. Nagle nag zdał sobie sprawę z tego, co uległo zmianie. Inkub przestał wrzeszczeć! O bogowie, wreszcie przestał się wydzierać! Wpatrywał się za to w dłonie Jyrgalla, w jego palce trzymające szczotkę i przeczesujące włosy. Jego usta rozciągnęły się w chytrym uśmiechu a czarnowłosy nabrał złych przeczuć. Coś tu wyraźnie było nie w porządku…
-Daj się poczesać.
-Słucham?
-Daj.się.poczesać. –Inkub przymrużył złowróżbnie oczy a jego język zwinnie oblizał wargi. Jyrgall poczuł się co najmniej nieswojo. W zasadzie, mógłby już wyjść, zadanie zostało wykonane… Bał się tylko, że raczej nie będzie w stanie tego zrobić. Meshilik rozsiadł się wygodnie na pięknych, czarnych łuskach i najwyraźniej nie miał zamiaru zmieniać swojego położenia. Przysunął się gwałtownie do wężowatego a jego wargi otarły zaczepnie o ucho drugiego z mężczyzn, gdy szeptał kolejne słowa.
-Daj mi tę szczotkę, Jyrggy. –Jyrgall nie wiedział, co podziałało; ta nietypowa bliskość, wibrujący szept czy może użycie zdrobnienia. Cokolwiek by to nie było, okazało się skuteczne. Podał mu szczotkę, której trzonek natychmiast został objęty przez długie, porcelanowo blade palce. Meshilik wydawał się w pełni usatysfakcjonowany. Powolnymi, doskonale przemyślanymi ruchami odgarniał kolejne pasma długich, lśniących włosów i przeczesując je wprawnymi palcami od dołu, z góry delikatnie rozczesywał szczotką. To była bardzo dziwna sytuacja dla Jyrgalla, który po raz ostatni pozwalał komuś na czesanie siebie w czasach dzieciństwa. Jego siostry jednak nie siedziały na nim okrakiem, nie oblizywały się lubieżnie i nie odczuwały jakiejś dziwnej, niezrozumiałej ekstazy z wykonywania tak prostej czynności. Meshilik natomiast wyraźnie odczuwał niewiarygodną radość zarówno z rozczesywania włosów, jak i z siedzenia na ogonie. Kręcił się i wiercił, ocierając udami o grube łuski i przeciągając się rubasznie. Chcąc niejako zatrzymać ten proceder, Jyrgall chwycił biodra Meshilika i niemal natychmiast zrozumiał, że to był ogromny błąd. Czerwone oczy demona zabłysły niebezpiecznie, a jego usta gwałtownie zapikowały w dół.
   Nedia miała zdecydowanie złe przeczucia. Już dawno zdążyła się wybudzić, przerażające wrzaski ucichły, a Jyrggy nie wychodził.  Skoro uciszył tego błazna, to powinien jak najszybciej wyjść, prawda? A tymczasem mijały minuty, godziny, a naga jak nie było, tak nie było. Gdy już prawie zdecydowała się na wejście do środka i skontrolowanie sytuacji, drzwi się otworzyły. Najpierw na zewnątrz wypełzł Jyrgall, najwyraźniej trochę zmieszany i cały zarumieniony. Minął ją bardzo szybko i zniknął. Zaraz, czy ona widziała na jego plecach zaróżowione pręgi? Zdziwiona przeniosła spojrzenie na Mesha. Inkub był wyraźnie w siódmym niebie. Nawet nadwęglone końcówki zdawały się nie mieć już takiego znaczenia. Cały w skowronkach przywitał się z nią, po czym wziął z kąta pokoju miotłę i wrócił do siebie. Zaraz, zaraz. Czy on właśnie poszedł sprzątać?! Nedię zamurowało. I czy jej się tylko tak wydawało, czy przypadkiem Mesh nie miał na szyi śladów zębów (a raczej kłów, podpowiedział jej złośliwy, wewnętrzny głosik) i czy przypadkiem lekko nie utykał? Fala złości zalała ją szybciej niż woda kartkę papieru.
-MESHILIK! –Mury Akademii coś nie miały tego dnia szczęścia, bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że znów zatrzęsły się w posadach od nadmiernego wrzasku uczniów?

Oraz, żeby nie było, że ja tylko jedno potrafię pisać i tylko o yaoi myślę, dodaję też króciutką miniaturkę, która kiedyś tam była zamówieniem Njami. Jest to hentai.

Prysznic+18

Kafelki lekko falowały, skóra mieniła się przez światło odbijające się od kropelek wody, włosy kleiły niemiłosiernie i przylegały do czaszki. Reiko i tak uważała, że Squalo nie mógłby być piękniejszy niż właśnie w takich momentach. Objęła go nogami w pasie, wpijając się ustami w jego wargi. Jej dłonie szarpały posklejane pasma, jej źrenice bacznie obserwowały każdy jego ruch, każde drgnięcie powieki lub kącika ust. Jego wprawione w podobnych bojach dłonie wędrowały po zakamarkach jej ciała; udach, pośladkach, zataczały okręgi w okolicach bioder. W pewnym momencie uwolnił swoje usta od jej, lekkim ruchem podniósł ją wyżej i zanurkował między jej piersi, ssąc, przygryzając i pieszcząc, wprawiając ją w euforyczne uniesienie. Zachwycona krzyknęła, paznokciami zaznaczyła ślady na jego plecach. Znali ten rytm doskonale. Jej uniesione zachęcająco biodra, jego pośladki ściskane w kobiecej dłoni, jego jądra muskane opuszkami palców, jej łechtaczka rozkosznie pieszczona, a w końcu członek zagłębiający się w jej łonie. Kilka gwałtownych ruchów, jej oraz jego, a w końcu spełnienie. Woda opływała dwa nagie ciała przyległe do siebie, oczyszczała je. Oni zaś uspokajali oddechy, gładzili się ostrożnie, z namaszczeniem. Nadeszła pora na delikatne czułości. Swego rodzaju podziękowanie za to, co było i obietnica tego, co jeszcze będzie.

Wykorzystane postacie to Reiko, OC autorstwa Njami oraz Superbi Squalo z serii Katekyou Hitman Reborn!

Ostatnio edytowany przez Khaazara (01-09-2012 14:02:03)

Cóż, Khaazzie, nie muszę Ci mówić, że genialnie piszesz, bo doskonale o tym wiesz. :3

Dziankuję za publikację tych dwóch stworków, o które prosiłam. Tutaj jakoś ładniej wyglądają niż w wordzie. xD

A co do bliźniaków... Wy to serio? Ja się nie zgubiłam, ani trochę. Ale to chyba przez to, że sporo już czytałam ficków z tą parką. No, mniejsza.

Czekam na więcej~

... To nie przytaczajmy lepiej, co Ty, zUy człeku, chciałaś z tym zrobić... xD
Niemniej jednak, no... Mnie się podoba, kotku~ Nie zjem Cię przecież, bo jest ładnie napisane.

Nudno tu trochę, to wstawiam hentaia dla Marq ongiś napisanego. Podkreślam jednak, że słodkie, nudne i jakieś takie nijakie mi to wyszło.

+18

Jeśliby go spytać, co takiego zapamiętał z tego wieczoru, to odpowiedziałby zgodnie z prawdą, że zapamiętał kolokwialnie rzecz określając, gówno. I byłaby to odpowiedź w stu procentach szczera, gdyż faktycznie wielkie, końskie łajno było jednym z tych nielicznych elementów, który wyrył mu się w pamięci. Może to dlatego, że upadł w tak niefortunny sposób, iż miał je na linii wzroku? W tamtej chwili jednak nie było to tak istotne. A przynajmniej mniej, niż potwornie rwący ból w przebitej strzałą na wylot kostce. Gdyby mu pozwolono, umarłby z bólu. Ale oczywiście nie mógł. Wszyscy biegali wokół jak oparzeni, trupy niekontrolowanie rosły niczym grzyby po deszczu i biedny Zevran musiał się turlać, żeby nie zostać przypadkiem przez nie przygniecionym. W efekcie czego cały był oblepiony swoista mieszaniną gliny, trawy, błota i krwi. Przestał dopiero w momencie, w którym wroga strzała wbiła się w twardą ziemię tuż obok jego głowy. Znieruchomiał, by po chwili stracić przytomność w wyniku słodkiego rande-vous jego ciała z cielskiem upadającego konia.
Na polu walki obrywał nie raz, nie dwa. Właściwie, przywykł do uczucia łamanych kości i rozrywanego ciała. Tym razem jednak coś było inaczej. Coś było wyraźnie nie tak. Przerażający ból nie zniknął i niewiele różnił się od tego z pola bitwy, albo może nawet był jeszcze gorszy? To uczucie otępiało, paraliżowało i rozrywało umysł na tysiące malutkich kawałeczków, niedających się poukładać puzzli. Ręka, okno, noga, drzwi..? Wszystko było wszystkim, a zarazem niczym. Świat ostro błyszczał, raniąc oczy, a najlżejszy podmuch wiatru brzmiał dla jego uszu jak straszliwy skowyt dusz na piekło skazanych. Dopiero omdlenie uwolniło od tego jego zszarpany umysł, otulając go ciepłą perzyną ciszy i ciemności.
Bóg jeden wie, ile dni gorączkował. Dość, że gdy w końcu obudził się po raz pierwszy świadomie, czuł w ustach posmak zaprawdę godny tylko starej skarpety Tamlena, leciutkie światło sączące się przez szpary w drewnie o mało nie doprowadziło go do oczopląsu, a jego płuca zdaję się zapomniały zupełnie, jak to jest oddychać. Albo to może jemu powietrze na raz wydało się tak cudownie czyste, że aż nie mógł się go nawdychać do porządku? Nie wiedział tego na pewno, jednak coś musiało być na rzeczy. Strawa za to jak zwykle była paskudna, tylko tym razem potrzebował jej tak bardzo, że nawet nie śmiał zamarudzić, wsuwając wszystko za jednym posiedzeniem. Zastanawiał się natomiast, dlaczego Solona nie raczyła go uzdrowić? Jego krtań nie bardzo chciała współpracować i zamiast głosu wydawała z siebie raczej jakiś przerażający charkot, którego wydobycie na domiar zła wszelakiego kosztowało go tyle sił, co tygodniowy maraton dzikiego seksu w trawie. Kwestię tego, skąd o tym wiedział, lepiej zbyć milczeniem. Nie widząc więc większej szansy na dowiedzenie się czegokolwiek o uzdrowicielce, Zevran zwykł po prostu zasypiać. Być może sen najlepszym lekarstwem na całe zło nie był, jednak na pewno należał do zdrowszych sposobów odreagowywania.
Ruszać nie mógł się jeszcze długo, długo po potyczce, zarówno przez wzgląd na kości, jak i przez cholerną kostkę. Dowiedział się jednak, cóż takiego spotkało Solonę. Bynajmniej nie dlatego, że jego gardło porzuciło swój protest. Co to, to nie. Po prostu któregoś wieczoru przetransportowano obrażoną kobietę do jego pokoju, gdyż znowu przybyło pozbawionych magicznego leczenia rannych i brakło już wolnych pomieszczeń. Okazało się, że Solona została ranna podczas tej samej walki co on. W przeciwieństwie jednak do Zevrana, zdołała ona nie tylko wydostać się z pola bitwy, ale nawet jakimś cudem dobrnęła do obozowiska i zanim wylądowała twarzą w kupie zeschłych liści, zdążyła zrugać za coś Alistara. Zevran nie był do końca pewien, za co. Domyślał się, ze mogło chodzić o jej psa, jednak wolał w to nie wnikać. W każdym bądź razie jedyna uzdrowicielka poległa i znajdowała się w stanie fizycznym podobnym do tego zevranowego. Nie pocieszyło go to nawet ociupinkę.
Dni mijały z wolna, leniwie się ociągając, niczym staruszek grający w kości. Dla Solony były koszmarem, dla Zevrana zaś przyjemnością. Lubił leżeć sobie wygodnie w łóżku, którego nadal nie mógł opuszczać na dłużej, niż kilka minut i podziwiać sobie widoki. Co prawda Solona nigdy nie była i nie miała tez w przyszłości żadnych szans na zostanie boginią seksu, jednak posiadała w sobie coś, co urzekało Zevrana i nakazywało mu wgapiać w nią oczy tak często, jak to tylko było możliwe. Siłą rzeczy, działało to w obie strony i takim wgapianiem się, Zevran gwarantował sobie dużo bardziej dyskretne obserwowanie ze strony Solony.
Gdyby tak spytać, jak to się w ogóle stało, że lizał teraz łechtaczkę wijącej się pod nim z rozkoszy Solony, odpowiedziałby, że nie ma bladego pojęcia. I byłoby to w zupełności zgodne z rzeczywistością. Naprawdę nie wiedział jak to się stało, że któregoś wyjątkowo nudnego popołudnia, kulejąc podszedł do uzdrowicielki, spojrzał jej głęboko w oczy, a widząc w nich ten hardy błysk i wyzywający uśmiech, nie wahał się dłużej. Dowolne bóstwa mu świadkiem, że dobry miesiąc hamował swoje libido! Ale wobec tak jawnej prowokacji, żaden respekty czy tam szacunek, nie mógł dłużej go ostudzać. Po prostu jego twarz ostro zapikowała w stronę ust siedzącej na krześle Solony i w chwilę potem dosłownie pożerali nawzajem swoje wargi. W mgnieniu oka kobieta Oplotła ramionami jego kark i szyję, dłonie luźno wplatając w znalezione tam blond kosmyki, jej biodra natomiast uniosły się delikatnie, podczas gdy jej uda wewnętrzną stroną ciasno przyległy do zewnętrznej strony jego ud, a jej nogi oplotły go. Nie poświęcając ani sekundy na namysły, wsunął dłonie pod jej pośladki i uniósł ją w górę. Wylądowali w łóżku, plącząc kończyny, podgryzając, ssąc, całując każdy wolny element ciała partnera, a czasem w zapomnieniu nawet własnego. Nic już nie było damskie, nie było męskie, ani żeńskie. Nie istniały żadne limity, żadne ograniczenia. Nie było barier. On i ona. Ona i on. Stali się jednym jeszcze na długo zanim jego penis zapikował w głąb pochwy. Pieścił ją gładził, jego dłoń nieustannie odnajdywała soczyste piersi, ugniatając i masując je na przemian. Ona drażniła jego sutki, hacząc o nie paznokciami, lekko jeżdżąc po nich zębami lub po prostu ssąc. Jej dłonie nieustannie biegały po jego klatce piersiowej, zachwycając się doskonałymi mięśniami brzucha, fakturą jego skóry. On zaś delikatnie muskał palcami jej twarz, lub też agresywnie chwytał uda, rozwierając je, zapewniając sobie nieograniczony dostęp do znajdującej się między nimi krainy rozkoszy. Ugniatał jej pośladki, ściskając je, tłamsząc. Ona zaś ułożyła stopę na jego jądrach i lekko nią przesuwała, pieszcząc go w ten sposób, wzmagając jego pożądanie, powodując spotęgowanie wzwodu. Jej palce nieustannie wędrowały po jego plecach, zostawiając pręgi między łopatkami, zjeżdżając na przepyszne wgłębienie w kręgosłupie. Oczy, usta, nosy, uszy, pachwiny czy palce. Nie istniała część ciała, której by sobie nawzajem nie ucałowali, nie polizali lub nie pogryźli. Nie zwracali uwagi na to, jak bardzo już są poobijani i posiniaczeni, a jak dopiero będą, gdy ich stosunek dobiegnie końca. Na razie Zevran lizał łechtaczkę, jego język zataczał okręgi po nierównościach, jego nos wodził po otaczających ją włosach łonowych. Solona wygięta w łuk, drżała z podniecenia, a widok jej cudownie naprężonego ciała, tych piersi ślicznie rozlewających się na boki klatki piersiowej i sutków dumnie sterczących, dodawał tylko elfowi nowego wigoru. Począł delikatnie szczypać zębami magiczny narząd, co dodało tylko tej czynności z jednej strony pikanterii, a z drugiej nieziemskiej rozkoszy. Nie mogąc jednak ciągnąć tego w nieskończoność, język Zevrana zjechał dół, badając teraz tereny sekretnego wejścia, mogącego przysporzyć im obojgu tylko jeszcze większej radości. Gdy zaś zbadał już wszystko, co tylko było do zbadania, nawilżając przy tym i rozciągając delikatne ścianki, język zastąpiony został czymś o wiele twardszym i większym. Krzyknęła głucho, bezdźwięcznie, na chwilę wstrzymując oddech. A potem rozluźniła się i pozwoliła partnerowi kontrolować rytm, aż sama nie poczuła na nowo nieograniczonej żądzy. Wtedy jej biodra wyszły na spotkaniu jego pchnięciom i mocnym, ostrym taktem popędzili razem w ten specyficzny tan kości, mięśni, całych ciał. W końcu on mocniej uchwycił jej biodra, ona zacisnęła pięści na kołdrze i wydając z siebie głośne dźwięki, westchnienia lub też bezsłowne krzyki, jedno po drugim pogrążyli się w otchłaniach spełnienia. Opadli potem nieruchomo, Zevran oplótł leżąca pod nim Solonę ramionami oraz nogami i mocno ją trzymając, przeturlał się z nią na plecy tak, by teraz to ona leżała na nim. Nie chciałby jej przypadkiem zmiażdżyć, choć była to ostatnia jego trzeźwa myśl. Jego umysł zapadł już w przyjemne odrętwienie, ciało trwało jeszcze w ostatnich drgnieniach orgazmu, bólem mając się odezwać dopiero jutro. Solona w milczeniu takim samym jak podczas całego tego zbliżenia, jak podczas wszystkich tych spędzonych razem dni, pocałowała go szybko i mocno w usta, później układając wygodnie głowę w zagłębieniu jego obojczyka i dając się porwać delikatnej, ciepłej drzemce.
~
Postacie występujące to Zevran z Dragon Age i Solona by Marq.

Kotecku, męskiego też nie lubisz, więc cicho ._."

Khaaziu, jak to Cheru napisał, może być słodkie i nudne ale jest zajebiste, bo ty napisałaś XD